Βουβωνοκήλη

Βουβωνοκήλη

Τι είναι η βουβωνοκήλη;

Η βουβωνοκήλη είναι μια αρκετά κοινή πάθηση και επηρεάζει κυρίως τους άνδρες, στους οποίους εμφανίζεται 7 έως 10 φορές συχνότερα από ότι στις γυναίκες. Αφορά στην πρόπτωση ενός ενδοκοιλιακού σπλάχνου (συνήθως το λεπτό έντερο, και λιγότερο συχνά το παχύ έντερο, η ωοθήκη ή η σκωληκοειδής απόφυση) δια μέσου του βουβωνικού πόρου, ενός λοξού διαύλου τεσσάρων (4) εκατοστών με δυο ανοίγματα (στόμια), ο οποίος βρίσκεται στο κατώτερο τμήμα του κοιλιακού τοιχώματος, εκατέρωθεν της ηβικής σύμφυσης.

Ο βουβωνικός πόρος περιέχει τη δίοδο από την οποία κατέρχονται -στους άνδρες- οι όρχεις κατά την ανάπτυξη του εμβρύου. Συνήθως, κλείνει πριν τη γέννηση, εκτός από έναν μικρό χώρο μέσω του οποίου διέρχεται ο σπερματικός πόρος. Στις γυναίκες, από το ίδιο άνοιγμα διέρχεται ο στρογγύλος σύνδεσμος της μήτρας.

Η βουβωνοκήλη διακρίνεται σε λοξή ή ευθεία, ανάλογα με το άνοιγμα του βουβωνικού πόρου δια του οποίου διέρχεται ο σάκος της κήλης.

Λοξή ονομάζεται η βουβωνοκήλη κήλη που δημιουργείται όταν ένα όργανο προπίπτει από το εσωτερικό στόμιο του βουβωνικού πόρου προς το όσχεο. Όταν είναι ευμεγέθης και φτάνει μέχρι το όσχεο, τότε ονομάζεται οσχεοκήλη. Οι λοξές βουβωνοκήλες είναι συχνότερες από της ευθείες βουβωνοκήλες και εμφανίζονται κυρίως σε άνδρες νέας ηλικίας, συνήθως είναι ετερόπλευρες και παρουσιάζουν συχνότερα περίσφιξη του προβάλλοντος οργάνου (συνήθως πρόκειται για τμήμα του λεπτού εντέρου).

Επίσης, η λοξή βουβωνοκήλη είναι η συνηθέστερη συγγενής κήλη, που εμφανίζεται κατά τη βρεφική ή την παιδική ηλικία κυρίως σε αγόρια. Οφείλεται σε ατελή σύγκληση του ελυτροπεριτοναϊκού πόρου κατά την κάθοδο του όρχι από την κοιλιά στο όσχεο. Συνήθως υποχωρούν με ανάπτυξη συνδετικού ιστού, αλλά εάν αυτό δε συμβεί, θα πρέπει να γίνει πρώιμη χειρουργική αποκατάσταση της συγγενούς κήλης.

Ευθεία ονομάζεται η βουβωνοκήλη που δημιουργείται όταν ένα όργανο προπίπτει μέσω κάποιου σημείου στο οπίσθιο τοίχωμα του βουβωνικού πόρου. Οι ευθείες βουβωνοκήλες εμφανίζονται συνηθέστερα στις γυναίκες, αλλά και στους άνδρες μεγάλης ηλικίας, είναι συνήθως αμφοτερόπλευρες και οφείλονται σε ατροφία των μυών του κοιλιακού τοιχώματος λόγω ηλικίας.

Μια βουβωνοκήλη που εμφανίζεται στην ενήλικο ζωή δεν υποχωρεί από μόνη της και αν αμεληθεί μπορεί να οδηγήσει σε απειλητικές για τη ζωή επιπλοκές. Ως εκ τούτου, η χειρουργική αποκατάσταση της βουβωνοκήλης είναι απαραίτητη, ιδίως όταν προκαλεί συμπτώματα.

Ποια είναι τα αίτια της βουβωνοκήλης;

Στην πλειονότητά τους, οι βουβωνοκήλες οφείλονται είτε σε συγγενείς ανατομικές ιδιαιτερότητες είτε σε εξωγενείς παράγοντες, που έχουν ως αποτέλεσμα την αύξηση της ενδοκοιλιακής πίεσης, όπως ο βήχας, η άρση βαρών, η εγκυμοσύνη, η έντονη χειρωνακτική εργασία και η χρόνια δυσκοιλιότητα.

Τα βρέφη που γεννιούνται με αδυναμία στους κοιλιακούς μύες τους μπορεί να αναπτύξουν βουβωνοκήλη στην παιδική ηλικία ή αργότερα στη ζωή τους.

Στους ενήλικες, το αδύνατο σημείο στο κοιλιακό τοίχωμα δημιουργείται όταν δεν κλείνει καλά το άνοιγμα του βουβωνικού πόρου, στο σημείο όπου στους μεν άνδρες διέρχεται ο σπερματικός τόνος και στις δε γυναίκες, ο στρογγύλος σύνδεσμος της μήτρας.

Παράγοντες που επιβαρύνουν το αδύνατο αυτό σημείο, είναι η φυσιολογική εξασθένηση του κοιλιακού τοιχώματας λόγω ηλικίας, η απότομη απώλεια βάρους, τα χρόνια αναπνευστικά προβλήματα ή το κάπνισμα, λόγω καταστροφής του κολλαγόνου.

Ποια είναι τα συμπτώματα της βουβωνοκήλης;

Αρκετά συχνά η βουβωνοκήλη είναι ασυμπτωματική και ανιχνεύεται τυχαία κατά τη διάρκεια εξετάσεων για άλλους λόγους. Μπορεί για μεγάλο χρονικό διάστημα να μην ενοχλήσει καθόλου τον ασθενή.

Σταδιακά, ωστόσο, μπορεί να αρχίσει να προκαλεί συμπτώματα, με πιο χαρακτηριστικό την εμφάνιση διόγκωσης κάτω από το δέρμα στην περιοχή της βουβωνικής χώρα, κυρίως σε όρθια στάση. Συνήθως, προκαλεί ένα ελαφρύ κοιλιακό άλγος και δυσφορία ή αίσθημα βάρους στη βουβωνική χώρα.

Επειδή η βουβωνοκήλη δεν προκαλεί ιδιαίτερα ενοχλητικά ή επώδυνα συμπτώματα,  οι ασθενείς ενίοτε αμελούν και αναβάλουν την αντιμετώπισή της. Η καθυστέρηση αυτή ενέχει ρίσκο, καθώς σε ορισμένες περιπτώσεις η βουβωνοκήλη μπορεί να περισφιχθεί. Αυτή είναι μια επικίνδυνη επιπλοκή,  καθώς ενέχει τον κίνδυνο ισχαιμίας, νέκρωσης και διάτρησης του εντέρου, με συνέπεια τη διάχυτη φλεγμονή και επιμόλυνση της περιτοναϊκής κοιλότητας, που ονομάζεται περιτονίτιδα.

Πώς γίνεται η διάγνωση της βουβωνοκήλης;

Η διάγνωση της βουβωνοκήλης γίνεται με τη λήψη ιατρικού ιστορικού και τη φυσική εξέταση του ασθενούς, κατά την οποία ο ιατρός ψηλαφεί τη βουβωνική χώρα και την περιοχή του οσχέου.

Ανάλογα με το περιστατικό, ενδέχεται να απαιτηθούν και απεικονιστικές εξετάσεις, όπως υπερηχογράφημα κοιλίας, αξονική ή μαγνητική τομογραφία.

Πώς αντιμετωπίζεται η βουβωνοκήλη;

Η αποκατάσταση των κηλών είναι χειρουργική και μπορεί να πραγματοποιηθεί με συμβατική, ανοικτή επέμβαση, λαπαροσκοπικά (τεχνική TAPP) ή με ενδοσκοπικές τεχνικές (TEP), ανάλογα με τις ενδείξεις εκάστου ασθενούς.

Η ανοιχτή χειρουργική επέμβαση, μπορεί να πραγματοποιηθεί με γενική ή τοπική αναισθησία και περιλαμβάνει μια τομή μήκους περίπου 5-10 εκατοστών, ανάλογα με το μέγεθος της κήλης.

Κατά την επέμβαση, ο χειρουργός ωθεί το τμήμα του σπλάχνου που προπίπτει πίσω στην κανονική του θέση και επιδιορθώνει το εξασθενημένο μυϊκό στρώμα ενώνοντας τις άκρες του υγιούς μυϊκού τοιχώματος. Συχνά, τοποθετείται ένα συνθετικό πλέγμα πάνω από την εξασθενημένη περιοχή για να παρέχει πρόσθετη υποστήριξη.

 

Οι λαπαροσκοπικές/ενδοσκοπικές προσεγγίσεις χαρακτηρίζονται από μειωμένη επεμβατικότητα, η οποία ελαχιστοποιεί:

• την απώλεια αίματος,
• τον μετεγχειρητικό πόνο,
• τη διάρκεια νοσηλείας
• το χρόνο ανάρρωσης και
• τον κίνδυνο τραυματισμού κάποιας ανατομικής δομής κατά τη διάρκεια της επέμβασης.

Σε ασθενείς οι οποίοι έχουν πραγματοποιήσει πολλαπλά χειρουργεία στην κοιλιακή χώρα, παρουσιάζουν κάποια ανατομική ανωμαλία ή κάποια διαταραχή της πήξης του αίματος μπορεί να προταθεί το ανοικτό χειρουργείο, ως ασφαλέστερη μέθοδος αντιμετώπισης.

Ένας έμπειρος χειρουργός, μετά από εκτενή αξιολόγηση κάθε περιστατικού προτείνει ποια είναι η ιδανική μέθοδος αντιμετώπισης για τον εκάστοτε ασθενή.

 

Τι είναι η μέθοδος TAPP;

Η διακοιλιακή προπεριτοναϊκή αποκατάσταση (Transabdominal Pre-peritoneal Repair ή TAPP) είναι μια λαπαροσκοπική επέμβαση που πραγματοποιείται υπό γενική αναισθησία διαμέσου τριών μικρών οπών που ανοίγονται στην κοιλιά του ασθενούς.

Κατά την εν λόγω επέμβαση, το περιτόναιο (μεμβράνη που περιβάλλει την κοιλιακή κοιλότητα) κόβεται και ο σάκος της κήλης αφαιρείται προσεκτικά από τη βουβωνική χώρα.

Ένα συνθετικό πλέγμα τοποθετείται πάνω από το περιτοναϊκό άνοιγμα και στη συνέχεια κλείνεται με ράμματα.

 

Τι είναι η μέθοδος TEP;

Η ολική εξωπεριτοναϊκή αποκατάσταση (Totally Extra Peritoneal ή TEP) είναι μια ενδοσκοπική επέμβαση που, όπως και η TAPP, πραγματοποιείται επίσης υπό γενική αναισθησία και διαμέσου τριών μικρών τομών κάτω από τον ομφαλό.

Σε αντίθεση, ωστόσο, με την TAPP η αποκατάσταση της κήλης και η τοποθέτηση του πλέγματος γίνεται κάτω από τους κοιλιακούς μύες, δίχως να κοπεί το περιτόναιο.

 

Τι είναι η τεχνική διπλού πλέγματος;

Η τεχνική αυτή αφορά στην τοποθέτηση ενός ειδικού πλέγματος από μη απορροφήσιμο ή ημι-απορροφήσιμο υλικό, με διπλή επιφάνεια, η οποία «αγκαλιάζει» τις δυο πλευρές του κοιλιακού τοιχώματος, παρέχοντας επιπλέον στήριξη και προστασία στο σημείο αποκατάστασης της κήλης.

Η τοποθέτηση του διπλού πλέγματος πραγματοποιείται με ανοικτή χειρουργική επέμβαση και τοπική αναισθησία ή μέθη , έτσι ώστε να αποφεύγεται η γενική νάρκωση, με αποτέλεσμα να μειώνεται η παραμονή στην κλινική στις 2-3 ώρες. Επίσης, η τεχνική αυτή έχει και άριστο αισθητικό αποτέλεσμα.

Το μεγάλο πλεονέκτημα του διπλού πλέγματος έγκειται στο ότι, χάρη στη διπλή του επιφάνεια (μία εντός της κοιλιάς και μία εκτός, όσο αυξάνεται η ενδοκοιλιακή πίεση μέσα, τόσο περισσότερο προσφύεται στο κοιλιακό τοίχωμα. Επομένως, ελαχιστοποιούνται οι πιθανότητες υποτροπής.